นักปฏิบัติก็อาจจะสงสัยว่า เอ...ทำไมทำอยู่แค่นี้ซ้ำ ๆ ก็ต้องดูกันอย่างนี้ซ้ำ ๆ ดูสิ่งที่ซ้ำๆ เพื่อจะให้เกิดความแจ้งชัดขึ้น แล้วก็ผ่านไป ผ่านไป ๆ เหมือนระลึกรู้ของใหม่ สภาวะอันใหม่อยู่เสมอ เพราะมันเกิดขึ้นแล้วดับไป เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป อย่าไปเกาะติดของเก่า มันจะตกไปสู่อดีต ให้ผ่านไป แล้วก็รู้อันใหม่ รู้อันใหม่ รุดหน้าไปเรื่อย ๆ
ซึ่งสภาวธรรมนั้น ก็ปรากฏทางกายทางใจอยู่นี้ ระลึกรู้ทั้งความรู้สึกทางกาย และความรู้สึกทางใจ รู้ตลอดทางทวารทั้ง ๖ คือ ทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย และทางใจ แล้วแต่ว่าสภาวะใดปรากฏก็รู้ สภาพใดปรากฏก็รู้
เมื่อเราฝึกมาก ๆ มันก็จะเหมือนว่า ไม่จงใจที่จะรู้ที่ใดที่หนึ่ง เปรียบเหมือนกับว่าเรา ยืนอยู่ที่สี่แยก ดูรถผ่านไปผ่านมา เราจะเห็นหมด รถจะมาทางซ้าย ทางขวา ทางหน้า ทางหลัง
แต่ถ้าเราวิ่งไปดูรถสายเดียว เพราะกลัวจะไม่ชัด วิ่งไปดูรถบนถนนเส้นนั้น แล้วปล่อยให้รถเส้นอื่นผ่านไป กลับมาอีกที รถผ่านไปตั้งเยอะแล้ว เหมือนกับผู้ปฏิบัติเพ่งไปทางใดทางหนึ่ง สภาวะที่เกิดขึ้นผ่านไปผ่านมาไม่รู้แล้ว
เพราะฉะนั้น วางสติอยู่กลางๆ ที่กายที่ใจ มีสภาวธรรมต่างๆ ปรากฏก็ระลึกไปเรื่อยๆ อะไรปรากฏก็รู้ รักษาความเป็นกลางพอดีๆ ไม่เพ่ง แต่ก็ไม่เผลอ ไม่เหม่อ ไม่ลอย ไม่ท้อ ไม่ถอย ไม่ผล็อยลงภวังค์
หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี
