รู้กายเพื่อใช้กายดึงจิต ไม่ให้คิดปรุงแต่ง

          การเริ่มปฏิบัติธรรมนั้น หลักสำคัญก็คือ การดูกาย และการดูความรู้สึก ซึ่งก็คือดูจิต เริ่มต้นหายใจเข้ายาวๆ ลึกๆ หายใจออกรู้สึกอย่างไร ดูความรู้สึก รู้สึกสงบหรือไม่สงบ รู้สึกสบายหรือไม่สบาย ถ้าไม่สบายก็ปรับให้สบาย หายใจอย่างไรถึงจะรู้สึกปลอดโปร่ง โล่งอกโล่งใจดี จิตมีความอัดอั้นกดข่มไหม พอเห็นความรู้สึกแล้วปล่อยความรู้สึก มันจะโล่ง ว่าง โปร่งเบา แล้วลองดูกายซิ ว่ามีการเกร็งเนื้อเกร็งตัวไหม ถ้ามีก็อย่าไปเกร็ง ทางความรู้สึกล่ะ มีเกร็งไหม

          ถ้ารู้จักปล่อยความรู้สึก มันจะเบา ไม่ใช่เราเกร็งหรอก เราคลี่คลายผ่อนคลายได้ นี่แหละเขาเรียกว่า ภาวนา แปลว่า ทำให้มันดี เราหมั่นดูกายดูใจไว้ให้ต่อเนื่อง บริหารปรับผ่อน ให้กลมกลืนกัน ให้เลือดลมเดินสะดวก หายใจ ปลอดโปร่ง หาความพอดีว่าหายใจอย่างไรจึงจะพอเหมาะพอดี เรียกว่าทำหน้าที่ ธรรมะคือรู้หน้าที่ ต้องพยายามทำให้ต่อเนื่อง ถ้าไม่มีความต่อเนื่อง ก็ดูให้รู้ว่า นี่ ไม่ต่อเนื่องนะ อย่าลืมอันนี้ ต้องเจริญอย่าให้ลืม

          ให้ดูอย่างนี้ เดี๋ยวนี้ กายของเรายืน หรือนั่งอยู่ก็รู้ ทำอะไรอยู่ก็รู้ พนมมือก็รู้ ความรู้สึกเป็นอย่างไร ก็เห็นชัดๆ ใช่ไหม ตอนนี้เป็นอะไรหรือไม่เป็นอะไร หรือว่างๆ เฉยๆ ไม่มีอะไร อันนี้ดูแล้วให้รู้ไว้ว่า นี่แหละภาวะเดิมคืออันนี้ ก็รักษาความเป็นอย่างนี้ อย่าให้เป็นอย่างอื่น เราดูอะไร รู้สึกอย่างไรไม่ต้องปรุงเพิ่ม มันจะปรุงไม่ได้ ไม่ต้องสงสัยว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น หรือมันเกิดขึ้นเพราะอะไร ให้เรารู้ ให้เราอยู่กับอันนี้ ประคองจิตอันนี้ ประคองรู้ ให้มันรู้ชัดอยู่ตรงนี้

          ถ้ามันเผลอตรงนี้ปุ๊บ มันจะคิดจะปรุงทันที ในผู้ฝึกมันจะปรุงอยู่เรื่อย ซึ่งแก้ไขง่ายๆ โดย มาดูอิริยาบถตัวเอง ตอนนี้เป็นอย่างไร หายใจเข้าออกสบายไหม ยืดเนื้อยืดตัวให้สบาย นี่เป็นการฝึกให้รู้เนื้อรู้ตัวอยู่กับอยู่กับนั้นเอง จะทำงานจะไปไหน ก็อย่าลืมอันนี้

          ฝึกมันจนชินก็ไม่ลืม จะทำอะไรก็จะเห็นจิตของเรา เราจะประคับประคองไม่ให้มันเกิดการปรุงแต่งขึ้น โดยใช้กายเป็นสื่อเพื่อดึงจิตไม่ให้ปรุง ต้องอาศัยที่เรารู้ตัวนี่แหละ จึงจะเห็นได้ เห็นกายเห็นใจให้ต่อเนื่อง ให้มันเห็นอย่างนี้ให้แข็งแรงไว้

หลวงพ่อสมบูรณ์ ฉตฺตสุวณฺโณ
จากหนังสือ : ดูความรู้สึก