พระไตรลักษณ์นั้นไม่ใช่หลักคิดเห็น แต่เป็น
หลักที่ผู้เจริญสติเห็นโดยไม่ต้องคาดคิด และเป็นการเห็นที่ตัวเองอย่างรู้ตัว เช่น สภาพไม่เที่ยงนั้นก็คือ การเคลื่อนไหวอริยาบถแปรไปต่าง ๆ รวมถึง การกระพริบตา กลืนน้ำลาย ก้มเงย
ทั้งในอิริยาบถใหญ่ คือ ยืน เดิน นั่ง นอน และ อิริยาบถย่อย คู้เข้า เหยียดออก รวมไปถึงการคิดนึก ผู้เจริญสติรู้เห็นเช่นนั้น จึงจะรู้จักทุกข์ตามความเป็นจริง ไม่ใช่เป็นเพียงคิดเอาว่าเป็นทุกข์
เขมานันทะ