" เวลาที่จิตมันนึกมันคิด จิตมันไม่มีสติ มันไม่มีผู้รู้ ก็คิดไป ๆ ๆ คิดไปเรื่องนั้น คิดไปเรื่องนี้ คิดไปเรื่องโน้น นั่นและลักษณะของจิตเราจึงต้องมีสติเข้าไประลึกสังเกตุความคิดที่มันผุดขึ้นมา
ถ้าสติรู้ทันต่อความคิดอยู่บ่อยๆ เนือง ๆ พอคิดรู้ทันทีเรื่อง ก็จะไม่ยาว เรื่องก็สั้นเข้ามา สั้นเข้ามา ๆ จนกระทั้งคิดปุ๊บรู้ทันที คิดปุ๊บรู้ทันที เรียกว่า "รู้ต้นจิตที่กำลังจะคิด" (ต้นจิตของความคิด) จิตไม่มีโอกาสจะผลิตบัญญัติ พอคิดอะไรไม่ได้ก็ปรุงไม่ออก ก็ไม่มีบัญญัติที่จะไปเป็นเรื่องเป็นราว เป็นความหมาย ป็นภาษา ตัดไปหมด เหมือนกับไปทำลายรังของมัน ไปถึงรังของมันหรือโรงงานผลิต โรงงานผลิตที่จะเป็นบัญญัติ ที่จะไปเป็นเรื่องเป็นราวต่างๆ
หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี