จิตอิสระ และความปกติของใจ

จิตผู้รู้ แยกออกจาก สิ่งที่ถูกรู้ ปล่อยอุปาทาน(ไม่มีการทํา)

การส่งใจเข้าไปรับรู้เป็นความปกติของจิต แต่ถ้าเลยจากการรับรู้ เลยเข้าไปวิตกวิจารณ์ เลยเข้าไปอยู่กับสิ่งที่ถูกรู้ ไม่อยู่กับจิตผู้รู้ ล้วนเป็นการส่งจิตออกนอก ขณะนั้นไม่รู้สึกตัวแล้ว

จิตมีสภาพรู้อารมณ์ อารมณ์ไม่ใช่หมายถึงอารมณ์เพียงอย่างเดียว แต่หมายถึงคือสิ่งที่ถูกรู้ของจิต

รู้ทันความสงสัย(รู้ทันใจที่สงสัย) ไม่ใช่เข้าไปอยู่กับความสงสัย เป็นการไม่รู้สึกตัว แล้วเข้าไปรวมกับสิ่งที่ถูกรู้(กาย ใจ(อารมณ์ความคิด))

อย่าเข้าไปรวมกับสิ่งที่ถูกรู้ ให้รู้สึกตัว จิตผู้รู้จะเด่นแยกออกมา

การที่จิตผู้รู้ เข้าไปรวมกับสิ่งที่ถูกรู้ เป็นไหลไปตามอารมณ์ เป็นการส่งจิตออกนอกทุกกรณี สิ่งที่เกิดทําให้จิตผู้รู้ไม่เป็นอิสระถูกครอบงําด้วยอารณม์หรือสิ่งที่ถูกรู้ ทําให้ไม่เห็นความจริง

การปฏิบัตินั้นเป็นไปเพื่อให้ จิตผู้รู้เป็นอิสระ เข้มแข็งขึ้นมา ไม่เข้าไปถูกครอบงํา จิตผู้รู้ที่อิสระ คือการเข้าสู่โลกแห่งใจ

ใจที่อิสระ เห็นความจริงของโลกในมิติที่เหนือกว่า ธรรมแท้นั้นเป็นธรรมดา ความเป็นปกติของใจ

ครูบาอาจารย์ท่านสอนให้แค่ "รู้สึกตัว" นั้นประเสริฐที่สุดแล้ว หนทางนี้วิเศษที่สุดแล้ว อย่าไปทําเกินเลย โดยเฉพาะการไม่รู้ทันใจตัวเอง ยังวิตกวิจารณ์ต่อไป จะมาขวางทาง

"รู้สึกตัว" คือการสอนเพื่อให้จิตอิสระ เพื่อเข้าสู่สภาวะแห่งใจ ที่ง่ายที่สุดแล้ว แต่ทําเลยเกินจะไม่เห็น

Trader Hunter พบธรรม