ระลึกรู้ และปล่อยวาง

ระลึกรู้ เป็นเรื่องที่เราต้องฝึกหัด ฝึกฝน ใส่ใจ

ส่วน ปล่อยวาง ก็เป็นเรื่องต้องฝึกหัดเช่นกัน

บางคนระลึกได้ แต่ไม่ปล่อยวาง

ยังยึดถือ ใจก็ไม่เบา ยังเศร้าหม่นหมองอยู่

ฉะนั้น เมื่อฝึกทำใหม่ ๆ 

อาจต้องใช้คำสอน ที่เตือนใจตนเองไปก่อน

เวลาที่ใส่ใจระลึกรู้ ดูในกระแสจิต

ให้สอนตัวเองว่า ปล่อยวาง 

ท่องคาถาว่า ปล่อยวางไปก่อน

หรือไม่ก็ท่องว่า ไม่เอาอะไร ไม่เอาอะไร

จิตจะค่อย ๆ คลายตัว

จากความอยาก จากความยึด 

พอมันคลายตัวก็จะเบา

ใจจะใสขึ้น ๆ ความสุขก็เกิด

ความทุกข์ก็คลี่คลาย

เหมือนความร้อนที่มอดลง ความเย็นก็ปรากฏ

ฉะนั้น ทุกครั้งที่นึกขึ้นได้ 

ให้เราใส่ใจ ระลึกรู้สึกตัว 

รู้สึกตัวในที่นี้ คือทั้งกายทั้งใจ

นึกขึ้นได้เมื่อไร ก็ใส่ใจระลึก

ทำความรู้สึก ในกาย ในใจ ในปัจจุบัน

แล้วก็ใส่คำสอนไปก่อนว่า

ปล่อยวาง ไม่เอาอะไร

แค่นี้ก็มีประโยชน์อย่างมหาศาล

ได้รับประโยชน์ทันที

ที่เกิดการระลึกรู้ อย่างปล่อยวาง

ประโยชน์เกิดขึ้นทันที คือ

๑ ได้สะสมสติสัมปัชัญญะ ที่จะเป็นฐาน

ให้เกิดปัญญารู้แจ้งได้ตลอดเกิดขึ้น

๒ ได้รับความคลี่คลาย ได้รับความสุขใจเกิดขึ้น

ทำให้ชีวิตเราอยู่อย่างมีความสุข

ดูเหมือนจะไม่ยาก

เพียงแค่ระลึก อย่างปล่อยวาง

แต่ถ้าเข้าใจแล้ว ไม่ฝึกหัด ก็ทำไม่ได้

อยู่ที่เราต้องเริ่มต้นฝึกหัด ใส่ใจ

ระลึกเอาความรู้สึกตัว

รู้สังขารร่างกาย ด้วยความปล่อยวาง

ธัมโมวาท โดยพระวิปัสสนาจารย์

‪‎ท่านเจ้าคุณ‬ ‪‎พระภาวนาเขมคุณ‬ วิ.

(หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี)

เจ้าอาวาสวัดมเหยงคณ์ พระนครศรีอยุธยา